Маҳмудҷон  Воҳидов  ҳамчун шахсияти шинохта, ҳунарманди  асилу   мумтоз ҷӯяндаи  роҳи  нави  эҷод  буд. Қобилияти  фавқулодаи фитриаш  ба  ӯ  имкон  дод,  ки  ба  дастовардҳои  беназир соҳиб  шавад. Дар шахсияти Маҳмудҷон  Воҳидов   мо  инсонеро мебинем, ки  бо  тамоми   ҳастиаш  барои   ҳақиқат  талош  кардаву дар ин роҳ устуворона қадам задааст.  Маҳмудҷон  Воҳидов  ҳунарро   дар  меҳнати   тоқатфарсои  эҷодӣ  меҷуст, кӯшишу  талошҳои  ҳамешагиаш, шабҳои  бедорхобиаш  ӯро   ба ситораи  саҳнаи  тоҷик  оварда   расонданд.  Ин ҳунарманд ба шуҳрати   пуч  бо назари   таҳқир  менигарист. Чунки   шуҳрати  пучро   аслан намеписандид.

     Вай  маънии  зиндагиро  дар  эҷодиёти  ҳамарӯзаи  пурсамар  ҷӯё мешуд. Ҳеҷ  гоҳ   ба  таърифу  тавсифи  худ    намепардохт   ва   худнамоиро  аз  амали ношоистаи   инсонӣ  медонист. Маҳз   ҳамин   хусусиятҳои  хоси    Маҳмудҷон  Воҳидов  ӯро  ба   радифи бузургтарин  эҷодкорони  сатҳи ҷаҳонӣ  расонданд.  Бо вуҷуди ин, ӯ нисбат ба  эҷодиёти  худ  серталаб  буд, пайваста  маҳорати  шеърхониашро  такмил   медод.

     Мусаллам  аст,  ки   мо  дар шароити   ҷаҳонишавӣ  қарор  дорем  ва  бисёре  аз  фарҳангҳо  таҳти     таҳоҷум  қарор  гирифтаанд.  Дар  шароити кунунӣ   зарурате   ба  ҳунарманде     чун   Маҳмудҷон  Воҳидов  бештар  эҳсос  мешавад. Умедворем  шогирдону  пайравонаш   мактаби   эҷодии  ӯро  идома  дода, дар рушду такомули фарҳангу  тамаддуни кишвар  саҳми  бештар  мегузоранд.

     Маҳмудҷон  Воҳидов   симои   барҷастаи   санъату ҳунари   тоҷик  аст  ва  имрӯз  мо  ин   марди   бузургро   бо ифтихору сарафрозӣ  ёд   мекунем.    Шоири  маъруф устод  Лоиқ  Шералӣ  навиштааст:

Дӯстон  вақти  гули  хор  маро  ёд  кунед,

Чун  гули  санг  зи  кӯҳсор  маро  ёд  кунед.

Гар  бихоҳед,  ки  ман хуфта  набошам  дар хок,

Бо  дилу  дидаи  бедор  маро  ёд  кунед.

Ҳар  гаҳе  ҷом  ба каф   масту  гаронҷон  хонед,

Шеъри   Хайём  ба  такрор  маро  ёд  кунед.

Ман   ҳамонам , ки  шумо  дидаву  каф  кӯфтаед,

Бо  ҳамон  нангу  ҳамон  ор маро ёд  кунед.

Пайрав  ВОҲИДОВ,

омӯзгор