Фасли хазон расидааст — фасле, ки табиат дар оромии тиллоӣ нафас мекашад, вале дилҳои мардум пур аз гармӣ ва шукргузорист. Зеро ин фасли зебо бо се нур равшан мешавад: Рӯзи омӯзгор, Рӯзи забон ва Рӯзи фалак — се рамзи маънавияти миллат, се оҳанги илҳом ва шодӣ.
Рӯзи омӯзгор — рӯзи қудсият ва маърифат мебошад. Дар ин рӯз мо ба касоне арҷ мегузорем, ки шамъҳои донишанд дар шаби нодонӣ, ки бо меҳру сабр роҳи ҷавононро равшан месозанд. Аз аҳди бостон то имрӯз, омӯзгор рамзи нур аст, рамзи бедорӣ, рамзи худшиносӣ. Ҳар як муаллим мисли чароғи хомӯшнашаванда дар дилҳои насли ҷавон нури умед меафрӯзад.
Аз номи роҳбарияти МДТ «Донишкадаи фарҳанг ва санъати Тоҷикистон ба номи Мирзо Турсунзода», номзади илмҳои филологӣ, дотсент Назарзода Маҳмуд Мирзо ва омӯзгорони ин даргоҳи муқаддас, мо мехоҳем сипоси самимии худро ба ҳамаи омӯзгорони меҳрубон ва сазовори эҳтиром расонем. Ҳар омӯзгор барои шогирдон на танҳо манбаи дониш аст, балки роҳнамо, илҳомбахш ва муҳаббат ба ҳаётро меомӯзонад. Ҳар дарс, ҳар сухан ва ҳар маслиҳататон ҳамчун нур ба қалбҳо мерасад ва ҷаҳонро зеботар месозад. Ҳамеша эҳтироми худро нисбат ба дониш ва маърифат нигоҳ доред, зеро кудсият ва бузургии омӯзгор дар қалбҳои шогирдон зинда мемонад.
Рӯзи забон — ҷашни ҳастии миллат аст. Забони модарӣ — ганҷи бебаҳост. Забон рамзи шукӯҳи фарҳанг ва шиносномаи миллат аст. Аз «Авасто» то «Шоҳнома», аз сухани Рӯдакӣ то нидои ҷавони тоҷик, ин забон ҳамеша оҳанги ваҳдат ва ифтихори моро дар худ доштааст. Бо он мо нафас мекашем, меандешем ва оламеро месозем, ки бо нур ва муҳаббат пур аст. Ҳар калимаи забони модарӣ мисли гулест, ки дар боғи маъниҳо месабзад, ҳар ибора мисли нури офтобест, ки рӯҳи моро равшан месозад. Забон гузашта ва имрӯзу фардоро бо пули муҳаббат ва ҳикмат мепайвандад, моро бо ҳамдигар муттаҳид мекунад ва шиносномаи миллиамонро ба ҷаҳон муаррифӣ менамояд.
Дар Муассисаи давлатии «Донишкадаи давлатии фарҳанг ва санъати Тоҷикистон ба номи Мирзо Турсунзода» бахшида ба Рӯзи забон чорабиниҳои гуногун — маҳфилҳои адабӣ, намоиши китобҳо, конфронсу барномаҳои фарҳангӣ — доир мегарданд. Донишҷӯён ва устодон бо ифтихор аз забони модарӣ ёдовар шуда, онро ҳамчун ганҷи меросӣ арҷ мегузоранд.
Биёед, ҳар сухани ширин ва ҳар ибораи пурмазмунро эҳтиёт кунем, бо эҳсоси самимӣ ба насли оянда интиқол диҳем. Зеро забон на танҳо калима аст, балки ҷузъи ҳастӣ, қувваи маънавӣ ва гулгашти фарҳанги мост. Забони тоҷикӣ — чун оинаи ширин ва пурҷилва, ҳамеша зинда, бо нури ҳофизона ва бо шукуфоии маъно бошад!
Рӯзи фалак бошад, рӯзи осмон ва рӯҳ аст. Он аз амиқи замин то баландии арш паёми илҳом ва умед меорад. Фалак — ин суруди зиндагонист, садои дили инсон ба сӯи офтоб. Ниёгони мо бо фалак дардҳои худро сабук мекарданд, умедҳои худро ба осмон месупурданд.
Имрӯз низ фалак моро ба ваҳдати рӯҳонӣ ва шукргузорӣ даъват мекунад. Фалак моро водор мекунад, ки аз паҳноии олами бузург ва ҳикматҳои офариниш огоҳ шавем, ба илм ва кашфиёти нав рӯй оварем ва орзуҳои бузург дошта бошем. Ҳар нури ситора моро ба ёд меорад, ки ҳар як лаҳзаи ҳаёт қиммат дорад ва ҳар орзу метавонад рӯшноӣ ва роҳ намояд.
Ин се ҷашни муборак — омӯзгор, забон ва фалак — мисли се сутуни маънавии миллатанд, ки ҷомеаро ба шукуфоӣ мебаранд. Ва ҳамаи ин рӯҳу равшанӣ дар фазои ором, ватани обод ва сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мешукуфад.
Бо самимият ва эҳтироми беандоза, мо Пешвои миллатро бо зодрӯзаш табрик мегӯем. Ӯ раҳнамо ва илҳомбахши роҳи миллат аст, ки бо сиёсати фарҳангпарваронааш рӯҳи тоҷикро эҳё ва шукӯҳи давлатдории миллиро мустаҳкам сохт. Таманно дорем, ки сояи раҳбари хирадмандонаашон бар сари халқи тоҷик ҳамеша поянда бошад, то фардои кишвар боз ҳам нурбору шукуфо гардад.
Ҳамин тавр, се нур — омӯзгор, забон ва фалак — дар рӯҳи ҳар тоҷики ватандӯст якҷоя меҷӯшанд. Онҳо моро ба худшиносӣ, ифтихор ва ваҳдат меоваранд. Ва то вақте ки ин се нур дар дили мо фурӯзонанд, Тоҷикистони мо — сарзамини илму фарҳанг, муҳаббат ва сулҳ — ҳамеша ҷовидон хоҳад буд.
Бо нур, бо забон, бо фалак — зиндагӣ зебост, Ватан равшан аст!
Умарова Муқаддас
омўзгори калони кафедраи
журналистикаи телевизион ва радиошунавонӣ